Deze blogpost is geschreven door: Asterope

Uitslag spookverhalenwedstrijd
Hai allemaal,

Enige tijd geleden introduceerden wij een supergave spookverhalenwedstrijd! Je leest er alles over in dit blog. Veel leden hebben creatieve inzendingen opgestuurd. Inmiddels heeft onze jury alle spookverhalen gelezen. Voordat we de uitslag bekend maken, super bedankt voor alle inzendingen van de spookverhalen! We hebben er echt heel erg van genoten om alle verhalen te lezen en de creatieve invullingen die jullie allemaal hebben bedacht door te lezen. Veel griezel plezier!

En dan nu, de winnaars! *insert tromgeroffel*
De 1e plek gaat naar... -UnicornLover! Jij krijgt een Miscus dekje!
De 2e plek gaat naar... Selenophile! Jij krijgt een Bloody Merrie dekje!
En dan de 3e plek gaat naar ... MojoLuna! Jij krijgt een Halloween Spinnenweb dekje!

De verhalen van de winnaars zijn te lezen in deze blog, de andere inzendingen kun je in het museum van Rijkerke lezen! We willen iedereen namelijk even in de spotlight zetten! ❤️



Het spookverhaal van -UnicornLover:
De legende van Equada: hoe Equada ontstond

Op een stormachtige nacht midden in Oktober, toen de maan hoog aan de hemel stond en haar zilveren stralen op de boerderij van Marlinda liet vallen, leek er iets magisch in de lucht te hangen. De weilanden rondom de stallen waren in een mysterieus licht gehuld, en in de verte klonk zacht gehinnik van paarden. Daar, in de stal, stond de kudde.

De paarden waren altijd al bijzonder geweest, maar deze nacht voelde anders aan. De stal voelde wel betoverd. Het leek wel alsof er iets onverklaarbaars ging gebeuren. Marlinda had dit gevoel ook opgemerkt en was uit bed gestapt om te onderzoeken wat er aan de hand was. Ze naderde de stal en zag dat de paarden onrustig in hun stal stonden. In een donkere hoek leek een vage, witte gloed te zweven. Wat was er aan de hand?

Er stond iets te gebeuren, en Marlinda wist dat haar wereld nooit meer hetzelfde zou zijn...

Marlinda naderde behoedzaam de stal terwijl haar hart bonsde in haar keel. De vage, witte gloed in de donkere hoek begon langzaam vorm aan te nemen, en ze kon de contouren van een prachtig, majestueus paard zien. Haar adem stokte toen het tot haar doordrong dat dit geen gewoon paard was. Het gloeide lichtjes, straalde een mysterieuze kracht uit, en zijn ogen fonkelden als sterren in de nacht.

Het paard stapte langzaam naar voren en strekte zijn glanzende neus uit naar Marlinda. Ze streelde zijn zachte vacht, die voelde als zijde onder haar handen. "Wie ben jjij?" fluisterde ze met ontzag.

Het paard begon te antwoorden, maar niet met woorden. Nee, Marlinda kon zijn antwoord in haar hoofd horen galmen. "Ik ben Nachtwind, een eeuwenoud geestpaard," klonk het in haar hoofd. "Ik ben hier om je een belangrijke taak te geven, Marlinda."

Marlinda was bang en verward. Een geestpaard? Wat voor taak kon een geestpaard haar geven? Ze was helemaal niet met die dingen bezig. "Wat wil je van me?", vroeg ze, haar stem bevend. Nachtwind vertelde haar dat er een eeuwenoude vloek rustte op de boerderij, die zij moest verbreken. De vloek had de paarden gevangen gehouden in de stal waardoor ze de boerderij niet konden verlaten. Als Marlinda door een reeks opdrachten de vloek verbrak zou ze de paarden hun vrijheid kunnen teruggeven.

De opdrachten voerden Marlinda naar verborgen plekken op de boerderij, waar ze oude rituelen moest uitvoeren en geheimzinnige raadsels moest oplossen. Tijdens haar reis ontdekte ze geheimen over de geschiedenis van de boerderij en over de bijzondere band tussen de paarden en het land waar ze woonde. Wat Marlinda tijdens deze nacht allemaal precies ontdekte, is nog altijd een van de grootste raadsels van Equada.

Terwijl de uren verstreken en de nacht nog enger, maar vooral mysterieuzer werd, namen Marlinda's kracht en vastberadenheid toe. Ze vond bondgenoten bij de andere dieren op de boerderij, die haar hielpen bij haar opdrachten. Samen overwonnen ze gevaarlijke uitdagingen en boosaardige geesten die de vloek in stand probeerden te houden.
Uiteindelijk, terwijl de volle maan aan de hemel schitterde, stond Marlinda weer voor de stal. Marlinda voltooide daar de laatste opdracht en voelde de magie in de lucht veranderen. De vloek werd verbroken en de paarden galoppeerden met hun manen wapperend in de wind de vrije wereld in.

Nachtwind verscheen nog een laatste keer om afscheid te nemen van Marlinda en loste daarna op in de schimmen van de nacht.
De volgende dag was de boerderij voorgoed veranderd. De magische energie die was vrijgekomen had een groot effect op het land gehad, en de boerderij transformeerde tot een oase van groen en bloeiende natuur. De weilanden leken wel intenser groen, de bomen bloeiden meer dan ooit tevoren en de bloemen verspreidden betoverende geuren.

Die veranderingen waren niet onopgemerkt gebleven in het dorp vlakbij. Nieuwsgierige dorpsbewoners begonnen Marlinda's ranch te bezoeken en werden betoverd door de schoonheid en de magie die er heersten. Ze noemden de boerderij in de volksmond "Equada," wat in het oude dialect "Land van Betovering" betekende.

Marlinda voelde dat Equada iets speciaals was. Ze besloot er een ranch op te richten, waar ze samen met de kudde, die steeds in de buurt was blijven rondhangen, en de dorpsbewoners een plek creëerde waar mensen van overal naartoe konden komen om de magie van Equada te ervaren.

De ranch groeide snel en Marlinda ontving steeds meer gasten. De paarden van de oorspronkelijke kudde werden de mascottes van de ranch, bekend om hun wijsheid en vriendelijkheid. De band tussen Marlinda en de paarden werd legendarisch en iedereen uit de wijde omgeving wou dit wonder aanschouwen.

Met de hulp van de dorpsbewoners en de bijzondere gaven van de paarden werd Equada een plek van harmonie tussen mens en dier. De legende van Marlinda en haar magische paarden verspreidde zich snel buiten het dorp, waardoor Equada dé plek werd voor iedereen die op zoek was naar avontuur, magie en een diepe connectie met de paarden. Steeds meer mensen gingen zich in de buurt vestigen, en zo ontstond Equada zoals we dat vandaag kennen.

Zo begon dus het verhaal van Marlinda en haar paarden. De legende gaat dat Nachtwind nog altijd in de buurt verblijft als een lid van de kudde, oftewel Miscus. Marlinda's ranch werd een plek waar de magie van die enge, betoverende nacht in oktober altijd voortleefde.



Het spookverhaal van Selenophile:

Op een stormachtige nacht midden in oktober, toen de maan hoog aan de hemel stond en haar zilveren stralen op de boerderij van Marlinda liet vallen, leek er iets magisch in de lucht te hangen. De weilanden rondom de stallen waren in een mysterieus licht gehuld, en in de verte klonk zacht gehinnik van paarden. Daar, in de stal, stond de kudde.

De paarden waren altijd al bijzonder geweest, maar deze nacht voelde anders aan. De stal voelde wel betoverd. Het leek wel alsof er iets onverklaarbaars ging gebeuren. Marlinda had dit gevoel ook opgemerkt en was uit bed gestapt om te onderzoeken wat er aan de hand was. Ze naderde de stal en zag dat de paarden onrustig in hun stal stonden. In een donkere hoek leek een vage, witte gloed te zweven. Wat was er aan de hand?

Er stond iets te gebeuren, en Marlinda wist dat haar wereld nooit meer hetzelfde zou zijn...

Marlinda kijkt met ingehouden adem naar de witte gloed. Het beweegt niet. Het maakt geen geluid. Snel kijkt Marlinda om zich heen. De lichtschakelaar is een eindje naar links, achter haar, op de muur. Met haar ogen gericht op de witte gloed, stapt ze zijwaarts naar links. Voorzichtig loopt ze naar het lichtknopje toe.

De wind waait hard, ergens in de verte hoort ze een krakende tak. Bijna is ze bij de schakelaar. Nog één stap en... ze struikelt! Met een zachte klap valt ze in het stro. Paniek slaat haar om het hart, straks komt de witte gloed op haar af. Maar als ze haar blik weer richt op de witte gloed, blijkt er niks veranderd. Gelukkig heeft het stro haar goed opgevangen. Ze heeft nergens pijn.

Marlinda zucht eens diep. Nu is ze er klaar mee. Waarom is ze zo bang voor een soort zwevende witte gloed waar ze geen verklaring voor heeft? Ze krabbelt overeind en ramt met haar vuist de lichtschakelaar naar beneden. Zo! En nu eens kijken wat er aan de hand is in die hoek.

Maar wacht eens even, het licht gaat helemaal niet aan. Marlinda zet haar vinger onder de schakelaar, en doet hem weer omhoog. Nu zou die dus uit moeten staan. Ze doet de lichtschakelaar weer naar beneden en... weer gebeurt er niks. Het blijft donker. Wat een pech! "Er zal vast een elektriciteitsstoring zijn door de storm." denkt Marlinda.

Twijfelend blijft Marlinda staan. Ze heeft niks meegenomen, geen zaklamp, geen mobiel. Helemaal niks. En de witte gloed is er nog steeds, onveranderd.

Marlinda draait zich om en loopt naar de uitgang van de stal, richting huis. Het voelt alsof ze wordt bekeken vanuit de stal. Komt er iemand achter haar aan? Ze probeert kalm te blijven, maar haar voeten gaan steeds sneller. De adrenaline giert door haar aderen en de wind slaat haar in het gezicht. Ze zet het op een lopen en sprint naar huis. Haar voeten maken doffe dreunen op de grond en laten sporen achter in het zand. Ze vindt dit doodeng!

Eindelijk komt ze bij het huis. Hijgend duwt ze de deur open en stormt naar binnen. Met een klap valt de deur achter haar dicht. Ze laat zichzelf tegen de deur aanzakken. "Oké Marlinda, diep ademhalen. Even tot rust komen. Zo kan je niet nadenken." mompelt ze tegen zichzelf. De klok in de hal tikt zachtjes. Tik, tak, tik, tak...

Wat moet ze doen? Ze kan die kudde ook niet zomaar daar laten staan. Ze heeft geen idee wat die witte gloed is. Minutenlang, die aanvoelen als uren, zit Marlinda in de donkere hal. Ook het hele huis is donker door de elektriciteitsstoring.

"Wacht, ik denk dat ik weet waar de zaklamp is." zegt ze tegen zichzelf. Ze hijst zichzelf omhoog aan de deurklink en begint naar voren te lopen, naar de woonkamer. Midden in de woonkamer blijft ze even staan, en loopt dan naar de grote kast die achter de bank staat. Ze trekt laatjes open, gooit papieren eruit, en probeert met beide handen te voelen waar de zaklamp is. Haar handen grijpen iets hards en kouds. Ja, dit zou de zaklamp wel eens kunnen zijn!

Ze trekt aan het ding, maar het zit een beetje vast. Marlinda geeft een goede ruk aan het voorwerp en het schiet los. Ze kijkt naar het voorwerp in haar handen. Hè bah, dit is het metalen doosje waar de yahtzee dobbelstenen in zitten. Dit is niet de zaklamp.

Marlinda stopt het doosje met yahtzee dobbelstenen terug in het laatje en doet de volgende open. Weer gooit ze de helft van de papieren op de grond. Zo gaat ze een aantal laatjes af, tot ze de zaklamp heeft gevonden. Haar woonkamer is nu een grote puinhoop. "Dit ruim ik later wel op, ik moet eerst echt weten wat die witte gloed is en of de paarden in gevaar zijn." denkt ze. Met de zaklamp in haar hand loopt ze naar de hal.  Ze drukt op het knopje van de zaklamp. Het zou onhandig zijn als de zaklamp het nu ook al niet deed. Maar de zaklamp doet het gelukkig!

Bij de deur aangekomen kijkt ze door het raam. Wat vervelend, in de tijd dat ze op zoek was naar de zaklamp is het nu ook gaan regenen. En niet zo'n beetje ook. Er staan al flinke plassen op het pad. Maar Marlinda heeft geen tijd te verliezen. Regenlaarzen staan ergens in de schuur en de regenjas ligt nog in de kast. Dus ze trekt de deur open, en loopt zo de stromende regen in.
Bijna bij de stal blijft ze staan, en luistert aandachtig voor vreemde geluiden. Maar ze hoort niks anders dan het suizen van de harde wind en de regen op de bladeren. Ook de paarden zijn niet te horen. Ze loopt verder naar de stal toe.

Voorzichtig steekt Marlinda haar hoofd langs de deur, de stal in. Voetje voor voetje, met soppende schoenen, schuifelt ze naar voren. Haar natte haar plakt tegen haar gezicht. Ze haalt met een hand de natte haren voor haar ogen weg. Wacht eens even! De witte gloed is weg! Snel loopt Marlinda twee stappen naar voren, maar komt dan met een ruk weer tot stilstand. Daar! Daar is de witte gloed, verder de hoek in dan net. Daarom zag ze het eerst niet.

Marlinda pakt haar zaklamp stevig vast. Ze haalt nog één keer heel diep adem. Oké, één, twee, drie! Ze drukt op het lichtknopje en schijnt met haar zaklamp de hoek in. Ze houdt haar adem in.
Haar zaklamp schijnt op de witte gloed. Marlinda durft bijna niet te kijken. Daar, in de hoek, onder het licht van haar zaklamp, staat Celeritas. De kleine bonte shetlander kijkt haar aan. Marlinda blaast haar adem weer uit. Ze valt neer in het stro en moet opeens heel erg hard lachen. Het enige wat zichtbaar was in het donkere licht waren de witte vlekken van Celeritas. Ze was gewoon bang voor haar eigen shetlander! Wat een giller.

Als Marlinda klaar is met lachen doet ze de zaklamp uit en staat weer op. Ze loopt naar de shetlander toe en streelt hem liefkozend over de hals. "Sorry voor de ruwe onderbreking van je nachtrust Celeritas. En ook sorry voor de rest van jullie." zegt ze over haar schouder tegen de rest van de kudde.

Ze gaat dit mooie verhaal morgen zeker aan haar team vertellen. Maar eerst maar eens lekker gaan slapen, dat heeft ze zeker verdiend!



Het spookverhaal van MojoLuna:
Op een stormachtige nacht midden in Oktober, toen de maan hoog aan de hemel stond en haar zilveren stralen op de boerderij van Marlinda liet vallen, leek er iets magisch in de lucht te hangen. De weilanden rondom de stallen waren in een mysterieus licht gehuld, en in de verte klonk zacht gehinnik van paarden. Daar, in de stal, stond de kudde.

De paarden waren altijd al bijzonder geweest, maar deze nacht voelde anders aan. De stal voelde wel betoverd. Het leek wel alsof er iets onverklaarbaars ging gebeuren. Marlinda had dit gevoel ook opgemerkt en was uit bed gestapt om te onderzoeken wat er aan de hand was. Ze naderde de stal en zag dat de paarden onrustig in hun stal stonden. In een donkere hoek leek een vage, witte gloed te zweven. Wat was er aan de hand?

Er stond iets te gebeuren, en Marlinda wist dat haar wereld nooit meer hetzelfde zou zijn...

Marlinda poetste wat slaap uit haar ogen en langzaam werd de witte gloed helderder.
Nee, dit kan toch niet? Twijfelend of ze niet aan het slaapwandelen was, kneep ze zichzelf. Auw! 
De witte schim veranderde in een vorm en toen zag ze het.. Het was een zwart paard, met een spookachtig kostuum.
Trillend en bevend van de schrik, zakt Marlinda in elkaar. 

De paarden worden onrustig en er breekt paniek uit in de stal. Marlinda schrikt wakker van getrap tegen de staldeuren, de paarden breken uit. 
Snel spring ze op de rug van Tilana, pakt de manen vast en verdwijnt zo samen met de kudde in de duisternis van de donkere bossen.

Marlinda kijkt achterom en ziet dat ze worden opgejaagd door het zwarte paard. Ze worden een kant op gestuurd, ergens waar ze liever nooit komt. Het stuk land van de buurman, waar vaker onvoorspelbare dingen gebeuren. 
Het zwarte paard haalt de kudde in, het lijkt alsof hij wil dat we hem volgen. De kudde geeft zich over en doet wat er van hen verwacht wordt. 

Even later komen ze tot stilstand bij een grote plas, eerder een modderpoel. Daar hoort ze gehinnik. Het lijkt van een veulen te zijn, en ze glijdt van de rug van Tilana.

Marlinda gaat op onderzoek, zakt weg in de modder aan de zijkant van de poel. Het gehinnik wordt luider, ze komt dichterbij. 
Daar! Verderop, aan de overkant ziet ze een hoofd boven water. Marlinda heeft het zwaar, moet vechten om niet verder weg te zakken in de modder. 
Ineens verschijnt er iets glimmends, vlakbij, maar net buiten handbereik. Het zwarte paard heeft iets achtergelaten, maar wat is het? Ze baant zich een weg door de modder en dan kan ze erbij. Het is een lasso! 

Marlinda fluit op haar vingers, het geluid dat de kudde kent als commando om bij haar te komen. Daar komt Miscus, de sterkste van de kudde. Hij durft niet dichterbij Marlinda te komen, hij voelt dat de grond te zacht is.
Dan gooit ze de lasso, in één keer raak! Het touw glijdt om Miscus zijn nek en ze trekt het strak. Instinctief als hij is, zet hij zichzelf in zijn achteruit om Marlinda uit de modder te trekken. 
Daar staat ze, weer stevig op de kant van de modderpoel.

Marlinda probeert rond poel te lopen, met de lasso rond haar middel geknoopt. Ze komt niet dichtbij genoeg, de grond is te nat! Het veulen zakt steeds verder weg en alleen z'n snuit is nog bovenwater.

Dan verschijnt het zwarte paard naast haar. Zal deze haar accepteren, als ze probeert op te stappen? Misschien kan hij haar bij de overkant krijgen.

Dat was precies wat het zwarte paard wilde, hij buigt voor haar als een teken dat het oké is. Dan stapt Marlinda op. Het lijkt wel alsof ze vliegt! 
Binnen een paar seconde zijn ze samen aan de overkant. De grond is te nat om af te stappen. Ze haalt het touw van haar middel, en gooit deze als een lasso naar het veulen. Mis! 

Nog een keer gooit ze het touw, en nu is het raak.. 

Miscus snapt wat de bedoeling is en trekt de lasso strak rond de hals van het veulen.
Hij stapt achteruit. Het veulen is ver weggezakt, het kost enorm veel energie om het beestje los te krijgen. Zonder aarzelen springt het zwarte paard op miscus af. Samen zijn ze sterk genoeg, ze trekken, trekken nog een keer.. En daar komt het veulen, tevoorschijn uit het koude water van de modderpoel. 

Nadat het veulen met 4 benen op het droge staat, ziet Marlinda wat dit verschijnsel precies is. Ze gelooft haar ogen niet! Ze glijdt van de rug van het zwarte paard en loopt naar het veulen. Er zit een hoorn op het hoofd. Een eenhoornveulen? Dat bestaat toch niet! Weer knijpt ze zichzelf en schrikt van de pijnscheut die door haar lichaam trekt.

In de verte verschijnt een lichtstraal van een zaklamp.. de buurman! Oh nee, de afspraken zijn dat we elkaars terrein niet betreden. We moeten hier weg! Het veulen heeft verzorging nodig en moet op temperatuur komen. 

Ze springt weer op de rug van Tilana. In de hoop dat het zwarte paard de kudde zal volgen, samen met het veulen. Ze fluit weer op haar vingers. De kudde komt gelijk in beweging en het veulen wordt meegenomen in de schaduw van het zwarte paard. 

Met zijn allen komen ze weer veilig aan bij de stal, op eigen terrein. Waar ze veilig zijn. Marlinda kijkt achterom en ook het zwarte paard verschijnt weer bij de stal. Het veulen komt met 4 voetjes op de grond terecht en geeft zich over.
Het zwarte paard blijft op een afstand staan, deze keer zonder spookachtig kostuum. Nou ziet ze het, ook dit paard heeft een hoorn op zijn hoofd! 

Verbaasd over dit avontuur focust Marlinda zich eerst op het veulen. Ze wast haar, wrijft haar droog en er verschijnt een mooie witte vacht onder alle modder. Dankbaar als het zwarte paard is, komt hij dichterbij. Wrijft met zijn neus tegen Marlinda en hinnikt luid. 

In de verte verschijnt een fel licht, net zoals het zwarte paard had toen hij in de stallen verscheen. Marlinda hoort een oorverdovend getrappel van paardenhoeven, een hele kudde? 
Het geluid komt dichterbij en het licht verdwijnt. 
De groep paarden komt op een afstandje tot stilstand en hinnikt naar het zwarte paard. Blijkbaar de leider van de kudde. Het veulen reageert hierop en komt in beweging. In een rechte lijn loopt ze naar de spierwitte merrie uit de kudde, stopt haar neus onder de buik van de merrie en begint te drinken. 

Het zwarte paard komt op Marlinda aflopen, strijkt met zijn hoofd langs haar lichaam en loopt op zijn kudde af. De paarden uit de kudde geven een laatste groet, en verdwijnen met zijn alle in de duisternis. Weg van de bewoonde wereld. 

Achter zich hoort Marlinda iets magisch, ze draait zich om. De hele stal is versiert! Pompoenen, spinnenwebben, lampionnen, Halloween! 
Verdwaasd en verwonderend kijkt Marlinda om zich heen. Wat is er gebeurt? Wat een avontuur. Het voelt als een droom, een hele kudde eenhoorns. Niemand gaat dit geloven.

Ze geeft haar eigen kudde een lekkere poetsbeurt in de versierde stal, slapen zit er toch niet meer in. Miscus, die zich als een held gedragen heeft en de steun die de kudde haar heeft geboden tijdens dit avontuur. Dit geeft haar kippenvel. 
Na de poetsbeurt gaat ze terug naar haar boerderij, zet de waterkoker aan. Als het water gekookt is, ploft ze op de bank met een warme kop thee.



Hopelijk zijn jullie blij met jullie cadeautjes! Wij hebben in ieder geval heel veel plezier gehad met het lezen van deze spookverhalen. Vonden jullie het ook leuk om te lezen?